به دلیل وجود برخی از مشکلات در فرمان دوشاخه‌ای موتورسیکلت‌ها، نظیر شیرجه‌زدن (جمع‌شدن کمک‌های جلو) به هنگام ترمزگیری، افزایش فشار زیاد بر گلویی فرمان به هنگام ترمزگیری یا عبور از موانع و نیاز به تقویت دوشاخه و گلویی فرمان و در نتیجه افزایش وزن موتورسیکلت را به‌همراه دارد. بسیاری از مهندسان تلاش در رفع مشکلات اینچنین و در صدر آن شیرجه‌زدن به هنگام ترمزگیری دارند چرا که شیرجه‌زدن موتورسیکلت‌های سنگین و ریس به هنگام ترمزگیری باعث انتقال وزن از عقب به جلو موتورسیکلت و برهم‌خوردن فرمان‌پذیری و تعادل می‌شود که در پیچ‌ها جلوه بارزتری پیدا می‌کند.
تلاش‌های متعدد مهندسان منجر به خلق سیستم‌های متنوع و پیچیده‌‌ای چون سیستم تعلیق‌های تنظیم شونده الکترونیکی یا هیدرولیکی، فشارشکن تعلیق، سیتم تعلیق بازویی و … شد. در میان همه این اختراعات سیستم فرمان مرکزی معروف به Hub Center Steering سیستم فرمانی است که گلویی و دوشاخه فرمان و همچنین اتصال مستقیم چرخ به فرمان، به شکل رایجی که می‌شناسیم حذف شده و مجموعه‌ای از بازو‌های اتصالی وظیفه انتقال دستورات کنترلی راننده به چرخ‌ها را عهده‌دار هستند.
تاریخچه سیستم فرمان مرکزی موتورسیکلت
سیستم فرمان مرکزی که پدیده‌ای جدید نبوده و از دهه‌های بسیار دور در سال 1910 میلادی بر دوچرخه و موتورسیکلت‌های ابتدایی نیز استفاده می‌شد به دلیل ایجاد استقلال کامل در نحوه عملکرد هریک از سیستم‌های ترمز، فرمان و تعلیق و ایزوله کردن آن‌ها از یکدیگر تاثیر شگرفی بر عملکرد وسیله نقلیه دوچرخ می‌گذارد.
این سیستم به دلیل پیچیدگی‌های فنی و افزایش نیاز به تعمیر و نگهداری و در نهایت افزایش هزینه تولید نهایی تنها بر تعداد معدودی از موتورسیکلت‌های مدرن و سفارشی امروزی چون وایرس 985 C3، بیموتا Tesi، SBAY Omega و تعداد بسیار معدودی از موتورسیکلت‌های قدیمی استفاده شد. درحقیقت با ورود سیستم تعلیق‌های مجهز به کمک فنرهای تنطیم و هماهنگ شونده دیجیتالی کامپیوتری، حجم گسترده‌ای از مشکلات موتورسیکلت‌های سنگین و ریس برطرف شد و از این رو استفاده از سیستم فرمان مرکزی امروزه چندان ضروری به نظر نمی‌رسد که البته توجیه اقتصادی نیز ندارد.
