در گذشته‌های نه چندان دور، سیستم ترمز خودرو‌ها به شکل کاسه‌ای بود. این سیستم توان کافی برای توقف خودرو در سرعت‌های بالا را ندارد و به همین دلیل سیستم ترمز دیسکی جایگزین آن شد. می‌توان گفت اکثر خودرو‌ها از دهه 70 میلادی حداقل در محور جلوی خود، از ترمز دیسکی برخوردار بوده‌اند. چون موتور خودرو در قسمت جلو قرار دارد، باعث می‌شود بیشتر وزن ماشین در این قسمت متمرکز باشد و خودرو در حال حرکت، شتاب رو به جلو دارد، برای همین اهمیت ترمز چرخ‌های جلو بسیار زیاد است. این سیستم ساده‌تر از نوع کاسه‌ای بوده و از سه بخش اصلی شامل لنت‌ها، دیسک ترمز و کالیپر تشکیل شده است.
کالیپر ترمز یک پیستون اصلی دارد. هنگامی که پدال ترمز فشار داده می‌شود، جریان روغن در مدار ترمز تحت فشار قرار می‌گیرد. این جریان پرفشار به پشت پیستون ترمز‌ها وارد می‌شود و پیستون را به سمت جلو فشار می‌دهد. با حرکت پیستون، لنت‌ها به سمت دیسک ترمز فشرده می‌شوند و به دیسک می‌چسبند. دیسک درست روی محور جلو قرار دارد و پیچ‌های چرخ از درون آن می‌گذرند تا دیسک کاملن با چرخ یکی باشد و به همراه آن گردش کند.
به خاطر خاصیت چسبندگی که بین سطح لنت با دیسک صیقلی وجود دارد، لنت‌ها می‌توانند با چسبیدن به دیسک، از حرکت آن جلوگیری کنند. در سیستم‌های ترمز دیسکی قدیمی در خودرو‌های خیابانی و معمولی، در هر طرف چرخ بیش از یک پیستون قرار داشت که امروزه یک پیستون بزرگ به جای چند پیستون کوچک قرار دارد.
با این روش، ضریب اطمینان ترمز‌ها بالا‌تر می‌رود. البته در خودرو‌های پرسرعت، از تعداد پیستون بیشتری استفاده می‌شود. استفاده از لنت‌های بی‌کیفیت که درون آن‌ها ذرات ریز فلز وجود دارد، استفاده بیش از حد از لنت تا رسیدن به قسمت فلزی و پرچ‌های روی آن، ریختن آب روی دیسک ترمز داغ به منظور خنک کردن آن و استفاده بیش از حد از ترمز‌ها و داغ شدن دیسک و لنت باعث می‌شوند تا دیسک‌ها تاب برداشته و یا سطح روی آن‌ها خش بیفتد و از عمر مفید و کارایی آن کاسته شود.
