دایملر- بنز، یکپارچه از صنایع خودروسازی، زمانی که صنعت خودروسازی به طور کلی نوسانات شدیدی را در فروش تجربه میکرد، جایگاه برجسته ای را در بازار بین المللی وسائل نقلیه موتوری در دهه های 1960 و 1970 به دست آورده بود. در اروپا، دایملر-بنز رهبریت هر دوی تولید اتومبیل برای مشتریان، و همچنین تولید کامیون و اتوبوس ، را عهده دار بود.
با افزایش قابل توجه فروش و تولید در دهه های 1960 و 1970، این شرکت همچنان روند صعودی را که از زمان جنگ به وقوع پیوسته بود، ادامه داد و حتی با بحران نفتی سال 1973، که یک سال بسیار دشوار برای صنعت خودروسازی بین المللی محسوب میگردید، نیز این روند قطع نشد.
دایملر- بنز و ایجاد ساختارها و مدلهای جدید
دایملر- بنز با ایجاد ساختارها و مدلهای جدید، ابعاد نوینی را در بخشهای خودرو و کامیون باز کرد. این شرکت همچنان به دنبال ارائه محصولات برتری همچون کلاس S در تمام بخش ها و قسمت ها بود. به این ترتیب موفق شد به طور مداوم پایههای تجارت خود را گسترش دهد.
دایلمر بنز در بخش خودروی تجاری
در بخش خودروی تجاری، که مهمترین نقش را در آن هانس مارتین شلایر بازی میکرد، موقعیت برجسته این شرکت در صنعت خودروسازی از طریق گسترش کارخانه Wörth، جذب شرکت خودروسازی تجاری Krupp در سال 1968 و تولید کننده خودرو Hanomag-Henschel همراه با تاسیسات تولیدی آن در کاسل برمن و هامبورگ-هاربرگ در سال 1969، و خرید شرکتهای Euclid و Freightliner که سازندهی کامیون های سنگین بودند در سالهای 1977 و 1981، بدست آمد.
در منطقه اتومبیل های سواری و پس از فروش شرکت اتو یونیون در سال 1965، جذب رقبا در بخش خودروهای کوچک چندین بار مورد توجه قرار گرفت اما در نهایت ترجیح بر این شد که رشد و توسعه از درون صورت گیرد. معرفی مدل 190 (“بیبی بنز”)، خودرویی که به طرز لاینفکی با ورنر بریتسچورد ارتباط داشت، دامنه محصول را گسترش داد. از آنجا که امکانات برای این گسترش در اشتوتگارت وجود نداشت، این شرکت برای رسیدن به این هدف از کارخانه برمن استفاده کرد.
در اواسط دهه 1970 تغییری اساسی در ساختار سهامداران دایملر-بنز صورت گرفت. خانواده کوانت 14 درصد سهام خود را با دولت کویت تقسیم کرد. 29 درصد سهام که متعلق به فریدریش فلیک بود، به بانک آلمانی فروخته شده و در نهایت به دارارییهای اتومبیل مرسدس (MAH) منتقل شد.
