RRC اولین نسل از این اسطوره بود که اوایل دهه 70 میلادی توسط کمپانی لندروور وارد بازار شد. این خودرو حاصل کار پیش نمونه‌های تولیدی فراوانی بود که حداقل 4 سال قبل از معرفی، مراحل تست را می‌گذراندند و سرانجام به مرحله تولید رسیدند.
تولید این نسل بیش از 2 دهه ادامه داشت و نکته جالب این بود که تمامی رنجروورهایی که از درِ کارخانه بیرون می‌آمدند دو درب بودند. پیشرانه‌های این نسل از ابتدا تا سال 1989 همگی 3.5 لیتری هستند، اما آخرین نمونه‌های این نسل تا دو سال بعد که عمر این نسل به پایان رسید، مجهز به موتورهای 4 لیتری شدند که با توجه به مدل‌های آن توانایی تولید 91 (اولین مدل) تا 190 اسب بخار و 218 تا 290 نیوتن متر گشتاور را داشتند.
این خودروها در کنار لندروور در جنگ‌های نظامی بریتانیا حضوری فعال داشتند و همگی هم به پیشرانه‌های جان سخت و فرشته نجات مشهور بودند.
ده سال بعد از تولید اولین رنجروور نمونه 4 درب آن به بازار آمد که با استقبال فراوانی روبرو شد، هر چند که تولید این نمونه محدود بود و جزو مدل‌های سفارشی محسوب می‌‌شد.
این نسل از رنجروور توسط شرکت مرتب خودرو به ایران هم وارد شد و همگی از گونه دو در و مجهز به موتورهای 3.5 لیتری بودند و بعضاً نمونه‌هایی هم که از جنگ دوم خلیج فارس جان سالم به در برده بودند سر از ایران در آوردند.
در مورد محبوبیت این نسل از رنجروور باید گفت:
بزرگ‌ترین مزیت رنجروور نسبت به suv های آن زمان داشتن قفل دیفرانسیل مرکزی از داخل خودرو بود که رانندگان رقبای دیگر این خودرو مثل لندکروزر، بلیزر و جیپ مجبور بودند از خودرو پیاده شده و از وسط چرخ جلو پولس‌ها را درگیر کنند؛ امان از روزی که چرخ‌های جلو در گل و یا باتلاق فرو رفته باشد!
مقایسه لندروور کلاسیک با هم نسل‌هایش
این نسل نسبت به هم قطاران خود مصرف سوخت کمتری داشت و با توجه به سبک بودن بدنه که جنس آن از آلومینیوم تقویت شده بود به همراه 4 دنده بسیار سریع و پرشتاب نشان می‌داد و با نصب آپشن اُوور درایو بر روی گیربکس رانندگی وصف نشدنی به سرنشینان خود هدیه می‌کرد.
رینگ‌های فولادی قوی، باز شدن درب عقب به صورت دو تکه، فرمان هیدرولیک، کولر سقفی و ترمزهای دیسکی هر چهار چرخ از آپشن‌هایی بودند که تا آن زمان کمپانی‌های دیگر به آن توجهی نمی‌کردند و تمامی این موارد در کنار هم باعث به وجود آمدن معروف‌ترین اتاق کلاسیک رنجروور شدند.
