تاریخچه دایملر‌بنز از سال 1937، تعداد زیادی از اقلام تسلیحاتی مانند کامیون‌های اِل جی 3000 و موتورهای هواپیما مانند دی بی 600 و دی بی 601 را تولید کرد. برای افزایش ظرفیت تولید موتور هواپیما علاوه بر کارخانه مارینفیلد، کارخانه گنسهاگن نیز در سال 1936 در یک محل کاملاً پنهانی در جنگلی در جنوب برلین، ساخته شد.
توقف ماشینهای مسافرتی
تولید جنگ افزارها به دلیل رشد درآمد شرکت تا آغاز جنگ بود. در تابستان سال 1941، هیئت مدیره دایملر-بنز که ریاست آن بر عهده ویلهلم کیسل بود، تصمیمی برای پایان دادن به جنگ و یا بازگشت قریب الوقوع به تولید وسایل نقلیه غیر نظامی نداشت.
مهم ترین خط مشی تجارت، تولید کامیون بود، در حالی که تولید ماشین های مسافرتی – که از زمان آغاز جنگ محدود به دستگاههای نظامی بود – در حال کاهش بوده و تا پایان سال 1942 عملا متوقف شد. این شرکت در آن زمان بر روی ساخت و مونتاژ قطعات نظامی برای ارتش، نیروی دریایی و نیروی هوایی، متمرکز بود.
تولید قطعات و تعمیر وسایل نقلیه نظامی و موتورها نیز همچنان افزایش مییافت. کارکنان جدیدی برای رسیدگی به افزایش تولیدات تسلیحات مورد نیاز بوده زیرا بسیاری از کارگران در حال مبارزه در خط مقدم جبهه بودند.
در ابتدا، این شرکت به منظور تأمین نیروی کاری مورد نیاز خود زنان را استخدام کرد. با این حال، چون تعداد کارکنان هنوز خیلی کم بود، از کارگران اجباری نیز استفاده شد.
این زندانیان جنگی، غیرنظامیان و بازداشت شدگان کمپهای مراقبت، در نزدیکی کارخانجات اقامت داده شدند. کارگران اجباری از غرب اروپا در خانه های مهمان، محلهای اقامت خصوصی یا مدارس زندگی می کردند.
کارگران اروپای شرقی و زندانیان جنگ در سربازخانه هایی با شرایطی بسیار بد و مشابه زندان به سر می بردند. اردوگاههای زندانیان در شرایطی غیر انسانی تحت نظارت SS قرار گرفتند.
آنها در عوض پول از شرکت ها وام دریافت میکردند. در سال 1944 تقریبا نیمی از 63610 کارمند دایملر-بنز کارگران اجباری غیر نظامی، زندانیان جنگی یا زندانیان بازداشتگاهها بودند.
پس از جنگ، دایملر-بنز ارتباط خود را با رژیم نازی پذیرفت و همچنین در نوآوری بنیاد صنعت آلمان یعنی “یادآوری، مسئولیت پذیری و آینده”، که شامل تأمین کمکهای بشردوستانه برای کارگران اجباری سابق بود، شرکت کرد.
