موتورسیکلت‌های دو زمانه و دود، دو عضو جدایی ناپذیر زمان‌های گذشته بودند. در سالهای نه چندان دور و در دهه 90 میلادی اکثر موتورسیکلت‌ها خصوصاً موتورکراس های نام دار با پیشرانه‌های دو زمانه به بازار عرض می‌شدند.
پیشرانه های موتورسیکلت‌های دو زمانه
نیاز اولیه پیشرانه‌های دو زمانه روغن است که مالک موتورسیکلت باید پس از اتمام هر باک، مقدار روغن موتورسیکلت را هم بازنگری کند. این روغن جهت چرب کردن قطعات پیشرانه با بنزین مخلوط می‌شود و در انتها باعث می‌شود موتورسیکلت دود بسیاری تولید کند؛ یا به عبارت دیگر برای روانکاری قطعات داخلی پیشرانه‌های دو زمانه، روغن با سوخت ترکیب می‌شود و وارد محفظه احتراق خواهد شد.
در نتیجه سوختن روغن به همراه بنزین و هوا و دودِ حاصل شده، منجر به بالا رفتن میزان آلایندگی موتورسیکلت خواهد شد. معمولاً برای هر 20 لیتر بنزین کمتر از یک لیتر روغن با گرید 10 برای موتورهای دو زمانه استفاده می‌شد. در آن زمان طلایه دار موتورهای کراس، هوندا CRM 250 بود که در مدل‌های 1995 و 1996 (مارک3) به آپشن روغن بغل مجهز بود. بدین ترتیب دیگر احتیاجی نبود روغن درون محفظه‌ای چسبیده به شاسی ریخته شود و باید روغن درون محفظه‌ای کنار پیشرانه، ریخته می‌شد.
البته خالی از لطف نیست که بدانید مدل‌های بعدی نیز با نام انجین طلایی در بازار شناخته می‌شدند. اما در بین موتورسوارها نیز معروف است که موتورهای کراسِ روغن تنه اصطلاحاً نفس بیشتری دارند و نهایت سرعت آنها نیز از موتورسیکلت‌های روغن بغل بیشتر است.
موتورسیکلت‌های دو زمانه
موتورهای کراس دو زمانه هنوز هم در بین علاقه مندان به موتورهای کراس هنوز هم طرفداران زیادی دارند، به این علت که موتورهای دو زمانه شتاب اولیه بیشتری دارند و ساختار پیشرانه ابتدایی و بسیار ساده آنها که فاقد سوپاپ هست، هم راحت‌تر تعمیر می‌شود و هم قطعات پیشرانه آن نسبت به موتورهای 4 زمانه ارزان‌تر است.
