یکی از راه‌های افزایش توان رقابت در بازار‌های جهانی، کاهش هزینه طراحی قطعاتی مانند شاسی، موتور، گیربکس، سیستم تعلیق و… است. به این ترتیب می‌توان خودروهای مختلف سبک و سنگینی را مشاهده کرد که برای کاهش هزینه‌ها در عین اینکه ظاهر و داخل متفاوتی از هم دارند، اما باطن یکسانی داشته و در قسمت‌های اصلی مثل موتور، شاسی و گیربکس و…. عینا یکی هستند. در صنعت خودروسازی سنگین و خودروهای تجاری نیز می‌توان به وضوح این رویه را مشاهده کرد که این استفاده مشترک معمولا در شرکت‌هایی که چندین شرکت خودروسازی زیرمجموعه دارند، فراوان است. یکی از این گروه‌های بزرگ که رقابت شدیدی با دو گروه بزرگ دیگر یعنی دایملر و ولوو دارد، شرکت Paccar است.
ترکیب سه شرکت پیتربیلت و کنوورث از آمریکا و DAF از هلند در قالب یک گروه صنعتی، منجر به تشکیل گروه پکار شده است. گروهی که به لطف این همکاری هم محصولات بروزتری را عرضه می‌کند و هم توانایی بیشتری برای مقابله با دو غول دنیا یعنی گروه دایملر و ولوو پیدا کرده است. این گروه در سال 2006 از کاخ سفید، مدال ملی تکنولوژی و نوآوری را کسب کرد تا از این نظر از رقبایش کمی متمایز باشد.
شروع به‌کار شرکت Paccar به سال 1905 و فعالیت در صنعت ریلی و چوب بری جنگل باز می‌گردد. این شرکت همچنین در خلال جنگ‌های دولت آمریکا نیز حضور گسترده‌ای داشته است، به نحوی که در جنگ جهانی دوم، پکار نقش مهمی در ساخت ملخ‌های هواپیما با بویینگ برای ساخت بمب افکن B-17 داشت و از همه مهم‌تر، اقدام به ساخت تانک شرمان M4-A1 برای ارتش آمریکا نمود.
اقدامات نظامی این شرکت بعدها در جنگ کره و جنگ ویتنام نیز ادامه پیدا کرد. این گروه در سال 1996 با پرداخت مبلغ 543 میلیون دلار، اقدام به خرید شرکت DAF کرد و این در حالی بود که نام لیلاند انگلیس قبل از DAF در تملک این گروه دیده می‌شد.
پکار در حال حاضر بعد از دایملر به عنوان دومین سازنده خودروهای کار و تجاری در منطقه آمریکای شمالی شناخته می‌شود و در سطح جهانی نیز بعد از دایملر و ولوو، رتبه سوم را در اختیار دارد.
